geri dön artık

yaşamımızın beş yıldan fazlası birlikte geçti. senin tüm iyi ve kötü hallerini biliyorum. sevilmek istemediğin anların ne kadar az olduğunu, sevgiyi karşılıksız, katışıksız, en güzel haliyle sunuşunu, ben ortalıkta olmayınca nasıl üzüldüğünü, beni görünce nasıl sevindiğini, yemyeşil güzel gözlerindeki asla yitmeyen şaşkınlığı...

seni evime aldığım zamanı anımsıyorum, tüm istiklal caddesi'ni montumun içinde, endişe ve merak karışımı bir ruh haliyle geçirmiştin.

eski evin kömürlüğüne yaptığın kaçışları anımsıyorum, bir de çöp kamyonunun sesinden korkup da birinci kattan düşüşünü. ezgi seni hemen apartmanın dibindeki arabanın altında alınmayı beklerken bulmuştu.

bu eve ilk taşındığımızda yaşadığın şoku anımsıyorum, bir de havaalanındaki sessiz, uysal halini.

uzun zaman önce kızmayı bırakmıştım sana, kabın dışına sıçmayı sevdiğin için. mutfağa ve balkona selamsız sabahsız dalışına da alışmıştım, ama sanırım dışarıya olan bu merakın aldı seni benden.

bütün arabaların altına, kömürlüğe, en üst kattaki asansör odasına, her yere defalarca baktım, yoksun. her kedi sesi duyduğumda oturduğum yerden fırlayıp sokağa bakıyorum o sesin senin sesin olmadığın bildiğim halde. yalnızca kedi sesleri mi, oynayan çocuk sesleri de, belki biri seni bulmuştur diye.

fotoğrafına bakıyorum şimdi, yukon gözlerini kapatmış keyifle, sen daha bir keyifle, ona bakıyorsun. mutlusun işte, belki de bir insanın yaşamında olamayacağı kadar.

dön be güzelim, yaşamımın sensiz iki günü geçmedi daha, ama iki gözüm iki çeşme bu iki gündür, inan. seni nasıl sevdiğimi biliyorsun, hadi, yolunu bul da dön. dön de en azından bir insan, senin kadar mutlu olabilsin.